Flubberarmen, ongewenste dutjes en afzet-pizza's
Er wordt mij vaak gevraagd hoe oud ik ben. Ik ben - met mijn drie-en-twintig lentes - de Benjamin van ons team en meestal zien mensen ook wel dat ik nog jong ben. Toegegeven: ooit werd ik eens vijf-en-veertig geschat (zie ook mijn blog Vijfenveertig!) maar gelukkig was dat een uitzondering. Ik ben dan ook veel jonger dan de meeste zorgvragers waar wij komen. De oudsten zijn bijna vier keer zo oud! Ik hoopte altijd dat ik ook zo oud mag worden, maar dat oud worden komt niet zonder ongemakken! Ik zal jullie even voorbereiden op de realiteit.
Laatst kwam ik bij een dame van bijna een eeuw oud (!). We maken een praatje terwijl op de achtergrond haar – zeer moderne – televisie een romantische komedie afspeelde. Deze dame is heel goed ‘bij de tijd’ en weet heel goed wat ze wel en niet wil. En: wat ze niet wil? Oud zijn. Op een gegeven moment gaat het gesprek over het oud-zijn en de gebreken die daarbij komen kijken. Ze gaat rechtop zitten en zegt: “Nou! Vanmorgen had ik nog weer zoiets toen ik onder de douche stond..”. Ik ga ook rechtop zitten en vraag haar te vertellen wat er toen gebeurde. “Ik waste onder mijn armen en toen zag ik het! FLUBBERARMEN! Ik heb flubberarmen en dat heb ik nooit gehad. Ik wil gewoon weer strakke armen! Dat kunnen ze tegenwoordig vast wel opereren maar zo’n oude vrouw helpen ze vast niet, denk je wel zuster?” We lachen samen om de flubberarmen terwijl mevrouw ze uitgebreid demonstreert door met haar mouwen omhoog heel hard te zwaaien.
Later die avond kom ik bij een dame die nog dichter bij de leeftijd van honderd jaar zit dan de dame met de flubberarmen. Als ik binnen kom zit ze druk te bladeren in de televisiegids. “Weet jij waar één tegen honderd op is?” vraagt ze mij, nog voor ik mijn jas uit heb. Ik kijk op de klok en zie dat het kwart voor elf is en ik weet dat één tegen honderd al een kwartier afgelopen is. Voorzichtig vertel ik aan mevrouw dat ze het programma helaas gemist heeft. “Is het afgelopen?! Och nee! Dan heb ik een UUR geslapen! Uitgerekend het uur waarin mijn lievelingsprogramma erop is! Waarom val ik dan ook in slaap!” Verbouwereerd gaat ze zitten “Ja meid. Dat is echt stom aan oud zijn, soms slaap je zomaar op onhandige momenten! Nu moet ik een hele week wachten!” zegt ze terwijl ze mijn hand vast pakt.
Voor de mensen die flubberarmen en ongewenste dutjes toch voor lief willen nemen: er schijnen ook voordelen aan het oud-zijn te zitten. Wees gerust.
“Er zaten dus maar DRIE stukjes ananas op de HELE pizza! Dat is toch niet normaal?”. Ik kijk in het verontwaardigde gezicht van een meneer op leeftijd waar ik de zorg kom verlenen. “Nou, ik denk van niet?” Antwoord ik aarzelend. Een vuist wordt strijdbaar in de lucht gestoken en meneer komt zelfs een stukje omhoog uit zijn stoel als hij “DAT BEDOEL IK!” uitroept. Voorzichtig vraag ik wat meneer gedaan heeft met deze vreselijke afzet-pizza. “Teruggebracht natuurlijk!”. Trots vertelt de meneer in de luie stoel tegenover mij dat hij met de afbakpizza terug is gegaan naar de supermarkt en hem daar aan de caissière heeft gegeven met de boodschap dat vier stukjes ananas op een pizza echt afzetterij is en dat hij misschien oud is maar zich niet zomaar laat afzetten. Blij en tevreden reed hij een kwartiertje later weer naar huis. Met een nieuwe pizza. Met ananas. Veel ananas. En welgemeende excuses van de filiaalmanager. Het was echt niet zijn intentie geweest om een oudere op te lichten.
Dus mocht je ooit een pizza met te weinig ananas gekocht hebben? Ik weet een adresje..