Gelukkig ben ik gevallen!

Ik heb een avonddienst. En dat heb ik bijna nooit dus ik ben een beetje uit mijn doen. Ik ben namelijk met recht een ochtendmens te noemen. Maar ook ’s avonds hebben mensen zorg nodig dus ik ben op pad!

Ik sta voor de deur bij een meneer in de laatste fase van het leven waar ik zorg wil gaan verlenen. Op het moment dat ik wil aanbellen word ik gebeld. Hè irritant, denk ik. Maar tegelijkertijd blij dat het voor de deur gebeurt en niet als ik binnen sta want dan wil ik écht liever niet gestoord worden. Ik neem op – want ik heb telefoondienst dus ‘moet’ bereikbaar zijn – en er blijkt een oproep te zijn gedaan door een mevrouw die gevallen is. Het is niet ernstig en er zijn mensen bij mevrouw maar ze krijgen haar niet in de benen. Of ik er naartoe wil gaan. Ik spreek af er heen te gaan na mijn huisbezoek bij de meneer.

Zo gezegd zo gedaan en ik kom even later aan op het adres wat doorgegeven is. Als ik binnen kom zie ik in de deuropening van de keuken twee benen met steunkousen en nette schoenen liggen op de grond achter de muur vandaan komen. Een beeld dat je niet graag ziet. Als ik om de hoek kom zie ik een oude dame met heel veel kussens en dekens op de grond liggen. Haar zus en dochter (beide zichtbaar aangedaan door de vervelende situatie) hadden haar even ‘toegestopt’ want ze wist niet hoe lang ze daar moest ‘bivakeren’. Na wat controles lijkt mevrouw geen letsel te hebben en help ik haar op een stoel. Het blijkt een vrouw met ongekende humor te zijn. Ze was ‘uit de bocht gevlogen’ met haar rollator ‘op twee wielen’. Dus ja, dan ga je! Of ze pijn heeft? Nou nee, behalve een versleten rug maar ja.. daar zal ik vast niets aan kunnen doen!

Als ze weer zit maakt ze nog wat grappen en we lachen met z’n vieren smakelijk. Ik zie de onrust in de ogen van dochter en zus wat verdwijnen en besluit om weer weg te gaan. “Danku zuster. En bedankt u mij maar want gelukkig voor u dat ik ben gevallen!” Zegt mevrouw terwijl ze mijn hand pakt. Als ik vraag hoe ze dat precies bedoelt, zegt ze: “Nou! Nu hebt u in ieder geval even smakelijk kunnen lachen! En uw avond zal niet meer saai zijn!”.

Ik help mevrouw nog even in de auto want ze gaat terug naar het verzorgingshuis. En ik ben er van overtuigd dat ze dit ‘verhaal’ in geuren en kleuren zal vertellen bij de koffie. Prachtmens.