Kan ik genoeg tijd krijgen om te douchen?

Het was op een vrijdagmiddag en ik was onderweg naar een nieuwe cliënt. Het ging om een mevrouw op leeftijd die een operatie had gehad en na een periode in een verpleeghuis weer thuis kwam. Aan mij de vraag of ik even langs wilde gaan om te kijken waar mevrouw hulp bij nodig denkt te hebben. Vol frisse moed ging ik op pad.

Als ik een tijdje in gesprek ben met mevrouw en haar echtgenoot komen we op het punt waarop ik vraag waar ze hulp bij nodig denken te hebben: wat is de hulpvraag? Mevrouw vertelt dat ze al bijna drie weken niet heeft gedoucht en haar rug niet heeft kunnen wassen. “Denkt u dat ik daar genoeg tijd voor krijgen kan? Zodat ik even kan douchen? Want mijn man doet heel veel voor me hoor, maar dat gaat niet lukken..”. 

Vier hoopvolle ogen – voor de scherpe lezer: de ogen van mevrouw en haar echtgenoot, het is absoluut geen dame met vier ogen -  kijken me aan.  Mijn eerste reactie is – grappend -  dat mevrouw dan aardig tegen mij moet zijn omdat ik de indicatie maak. Terug in de auto bedenk ik me: was ik nou écht bij een mevrouw op leeftijd die al drie weken niet gedoucht heeft omdat daar geen tijd voor was en die nu aan mij vraagt of ze misschien thuis tijd kan krijgen om onder begeleiding te douchen? Wauw.

En toen werd er deze week een lijst gepubliceerd door onze staatssecretaris. Een indrukwekkende lijst die veel los maakt bij collega’s door het hele land maar ook bij mensen die niet in de zorg werken. Zo ook bij mij. De organisatie waar ik mijn eerste stage heb gedaan – en onwijs veel heb geleerd – staat erop. Én de organisatie waar ik nu met veel plezier werk staat er ook op. En dat raakt mij. Ook al werk ik zelf niet in de instellingen waar het om gaat; het raakt mij. Waarom? Nou, om met de wijze woorden van bovenstaande cliënte en haar echtgenoot te spreken: “Het ligt écht niet aan de zusters. Die waren stuk voor stuk ontzettend lief en renden de benen onder hun lijf vandaan. En dan is een rug wassen echt geen urgente zaak.  Het ligt écht niet aan de zusters..”

Het lag niet aan de zusters. Maar ik weet zeker dat alle collega-zusters in Nederland die wél in zo’n instelling werken die nu op ‘de’ lijst staat, zich ergens verantwoordelijk voelen. Zich misschien wel schamen voor het feit dat ‘hun’ instelling er wel op staat. Zich gedwongen voelen om dit te verklaren naar de buitenwereld. En ik weet ook zeker dat zij nu nog harder zullen (moeten) gaan lopen om de schade die hun instelling nu heeft opgelopen  weer in te halen. Nog harder dan ze al deden omdat ze gewoonweg nergens de tijd voor hadden. Daarom raakt me dit. Ik denk persoonlijk dat dit álle mensen in de zorg raakt. Ook al sta je niet op de lijst.

Houd jullie taai collega’s.

p.s. Oh, en de mevrouw die wilde douchen, heeft uiteraard een indicatie gekregen om te douchen onder begeleiding. Voor zo lang dit nodig is.