Oud maar niet gek - deel 3

Zeg het gerust als het eentonig wordt maar ik zou dolgraag nog wat vertellen over de oud-maar-niet-gekken in onze wijk. Ze zijn namelijk fantastisch!
Ik kwam laatst binnen in het apartementje van een dame op leeftijd. Deze dame gebruikt een rollator om zich veilig voort te bewegen. Een prachtige uitvinding, een rollator, mits je die goed gebruikt. Bij binnenkomst zie ik een voorwerp midden in de kamer liggen. Ik heb niet meteen door wat het is maar als ik dichterbij kom zie ik dat het onmiskenbaar een wiel van de rollator moet zijn. De schrik slaat me een beetje om het hart want als hier één wiel ligt dan moet mevrouw ergens anders zijn met een rollator met drie wielen. Voor de mensen die nog nooit een rollator hebben gezien: op drie wielen is zo'n ding opeens geen veilig hulpmiddel meer.
Ik roep mevrouw haar naam en hoor haar vrolijke stem vanuit de slaapkamer: "Joehoe!". Deze dame heeft volgens mij nog nooit van het woord 'ochtendhumeur' gehoord. Ikzelf ook niet, maar vergeleken bij haar ben ik echt een stuk chagrijn. Ik stap haar slaapkamer binnen en naast het bed staat de oude vertrouwde rollator zielig overhangend naar rechts omdat daar een wiel mist.

Ik maak een praatje met mevrouw en na een tijdje vraag ik of ze zo hard gerend heeft dat ze een wiel verloren heeft. "Ach ja! Gisteravond schoot hij er gewoon onderuit! Maar dat geeft niet hoor, ik leun gewoon wat meer op links en dan kan hij er nog prima mee door!". Even later hebben we een kleine discussie waarbij ik met al mijn overtuigingskracht mijn standpunt verdedig dat een rollator met drie wielen niet veilig is en zij haar op haar beurt haar standpunt verdedigt door uit bed te komen en rondjes door de kamer te racen met haar rollator - heftig overdreven op de linker kant leunend-. 
Uiteindelijk krijg ik toestemming om de zoon van mevrouw te bellen om de rollator onder handen te nemen. Maar wel met de boodschap of ik de volgende keer niet zo wil zeuren op de vroege morgen.

Leve de eigenwijsheid.