Oud maar niet gek - deel 1
Misschien betrap je jezelf er wel eens op. Iemand van een jaar of tachtig neem je stiekem wat minder serieus dan iemand van vijftig. Ze hoeven niet meer te werken, hebben weinig verplichtingen, er wordt niet al te veel meer van ze verwacht. Ze doen een bingo en winnen dan een droge worst voor bij het advocaatje – en zijn dan altijd jaloers dat de buurvrouw de zeep heeft gewonnen die ze op het oog hadden - en touren lekker rond in hun scootmobiel. Kortom: de oudere heeft best een heel relaxed leven.. Toch? Nou Nederland opgepast. Want “de oudere” is terug! Scherper en meer in het hier en nu dan ooit te voren. Voorbeeldje? Natuurlijk!
Ik kwam laatst bij een dame van achter in de tachtig. Al een tijdje voelt ze zich niet lekker in haar lijf en de huisarts heeft haar die ochtend doorverwezen naar het ziekenhuis. Eigenlijk wilde deze mevrouw lekker thuis blijven en niet naar het ziekenhuis maar ze besluit toch te gaan. Als de huisarts een ambulance wil bellen, zegt ze dat hij die moeite niet hoeft te doen. Ze gaat met haar oude vertrouwde taxi. Vervolgens belt ze – zijzelf dus – de taxi en daarna mij: of ik even kan helpen om haar tas te pakken. Als ik kom zit ze op de bank met in haar hoofd een lijst met dingen die ze nodig denkt te hebben. Pyjama, ondergoed, Ipad, mobiele telefoon - ja dit lees je goed – opladers, etc. Ik pak het allemaal en stop het op verzoek in de – door haar aangewezen – tas.
Even later staan we in de hal van de flat te wachten op de taxi. “Als die er over vijf minuten niet is dan ga ik niet” zegt ze. Ze vindt het hele idee maar een hoop gedoe. De taxi komt aanrijden en de taxichauffeur houdt de autodeur open voor mevrouw. Ze zegt me dat ik de deur van de flat open moet doen en vanuit de flat roept ze: “Jongeman, kom eens even binnen zeg, zo kan ik toch niet aan je arm lopen!?”. Braaf loopt de – niet zo heel jonge – man naar binnen om mevrouw een arm te geven. Ik moet stiekem een beetje lachen.
Een aantal dagen later komt mevrouw – met zelf geregelde taxi – weer thuis. Ze loopt slecht en zegt jicht aan haar voeten te hebben – eigen diagnose – maar dit niet aangegeven te hebben in het ziekenhuis. Ze is per slot van rekening wel oud maar niet gek. Als ze dat had gedaan hadden ze haar daar vast gehouden!
Ik ben stiekem een beetje trots. Waarom? We willen zo graag dat “onze” ouderen hun eigen regie terug pakken, thuis wonen en zichzelf zo veel mogelijk redden. Ik geloof dat wij met deze mevrouw wat dat betreft een schoolvoorbeeld te pakken hebben.
Toch? Of vinden we haar nu een beetje ‘lastig’?