Het is nog vroeg als ik van huis vertrek. De zon komt op. Ik rijd door een paar mistflarden tussen de weilanden door naar de wijk. Dit is het moment van de dag waar ik onwijs van kan genieten. Al wat je hoort zijn vogeltjes, al wat je ziet is de zon en het ontwaken van de wereld om je heen. Geen mens op de weg. Overigens heb ik dit in de winter niet, wanneer het nog pikdonker is. Dan heb ik opeens totaal geen last van deze romantische gevoelens bij de vroege ochtend.. Maar daar gaat dit blog niet over. Wees gerust..
Het eerste adres waar ik vandaag de zorg mag verlenen wordt bewoond door een dame met allerlei lichamelijke problematiek en daarnaast leeftijdsgerelateerde vergeetachtigheid. We helpen haar opstarten en observeren haar tijdens de ochtendroutine. Neemt ze haar medicijnen? Weet ze hoeveel eenheden insuline ze krijgt? Weet ze welke dag het is en wat er vandaag op het dagprogramma gepland staat? Als ik weg ga zit ze tevreden aan haar ontbijtje. “Tot de volgende keer! En niet zo lang weg blijven hè!” Nee nee, ik kom elke week meerdere keren maar het voelt altijd als een eeuw geleden!
Ik kom bij meneer Boer die door zijn voorkeur voor alcoholische dranken niet volledig betrouwbaar meer is met zijn medicatie. Tijdens mijn bezoekje, waarin ik zijn medicatie aanreik, observeer ik meneer rustig. Hoe ziet hij er uit vandaag? Heeft u goed geslapen? Weet u in welk dagdeel we zitten? Wat gaat u vandaag ondernemen en waar heeft u mogelijk hulp bij nodig? Als ik weg ga neemt meneer zijn medicijnen in met gemeentepils en daarna een flinke slok gewone pils.. Tja. Wij (en de artsen) kunnen praten als Brugman maar sommige dingen.. veranderen nooit. “Dag meid! Tot snel!”
Het is aan het einde van mijn route als ik aanbel bij mevrouw de Jong in de flat. Het gaat om een dame met beginnende dementie. Wij komen elke dag even bij haar langs om te kijken hoe het gaat en of ze haar medicatie ingenomen heeft. Want daar hoeven we haar heus niet bij te helpen! Ik werp een subtiele blik door de keuken, badkamer en slaapkamer om te kijken of mevrouw de Jong geen ‘creatieve’ dingen heeft uitgehaald vanmorgen. Alles is rustig. Tot morgen mevrouw de Jong! “Tot morgen meid!”
De hele dag door observeren mijn collega’s en ik mensen die het – om veel verschillende redenen – niet altijd meer helemaal overzien in het leven. We gebruiken al onze zintuigen om te bepalen hoe de situatie is die dag. Hoe voelt meneer zich? Hoe ziet mevrouw eruit? Hoe reageert ze op me? Weet hij welke dag het is vandaag? Heeft iemand schone kleding aan? En zit dit niet binnenstebuiten of achterstevoren? Die dag kwam iedereen door de "testjes" in mijn hoofd heen, alles rustig en iedereen tevreden.
-
Het is laat in de middag als ik thuis kom. Ik plof neer op de bank met een kopje koffie en ik overdenk mijn dag en de bevindingen. Als ik naar beneden kijk, zie ik mijn sokken. Een blauwe en een zwarte. Ik hoop dat niemand het gezien heeft..
