Dit weekend was ik lekker aan het werk toen ik werd gebeld door een collega. Eén van onze cliënten – een dame die nooit “klaagt” want het motto is: “niet klagen maar dragen”- heeft de griep. Deze dame, van achter in de tachtig, lag al een aantal dagen op bed en had nu erge last van haar been. De avond ervoor was het been rood en en voelde warm aan. Of ik even wilde komen kijken. Uiteraard, ik kom eraan!
Bij mevrouw aangekomen was ze verbaasd dat ik het ben. Ze wist niet dat ik verpleegkundige was. We kennen elkaar, ik kom er met enige regelmaat om haar kousen aan te doen, maar ja ‘jullie zijn allemaal gewoon zo aardig, ik zie geen verschil tussen jullie allemaal hoor!’. Ik zeg dat ik het haar niet kwalijk neem en dat ze dan nu toch weer wat nieuws geleerd heeft. “Nooit oud genoeg om te leren!” roept mevrouw uit. Zo is dat. Nouja, ongeveer dan..
De volgende dag kom ik weer bij mevrouw langs. We krijgen het – zoals gewoonlijk – over haar kinderen en kleinkinderen en ze zegt dat ik bijna even oud ben als haar jongste zoon. Dat lijkt me sterk en ik vraag hoe oud hij is. “Vijfenveertig!” roept mevrouw triomfantelijk. Ik voel dat ik rood word en zeg dat ik toch wel echt iets jonger ben dan dat. Na een aantal keren raden wordt het steeds gênanter en besluit ik te verklappen dat ik tweeëntwintig ben. Er volgt een schaterlach en een gesmoord “oh sorry!”.
In de auto ga ik op zoek naar rimpels in mijn binnenspiegel. Vijfenveertig. Goh. Bijna goed.