zeven-en-twintig miljoen

“Zak geld voor de verpleegzorg” werd er afgelopen vrijdag gekopt door Telegraaf. Er zou maar liefst zeven-en-twintig miljoen euro extra naar de verpleegzorg gaan en dit zal op Prinsjesdag bekend gemaakt worden. Een doel is verbonden aan die 27 miljoen, namelijk: opleidingen en het werven van personeel. Je leest het goed het werven van personeel. En daar heb ik een mening over..

Afgelopen donderdag – voor de mensen die niet helemaal wakker zijn – de dag vóór deze onthulling van die geweldige investering in de zorg werd er ook via allerlei kanalen iets over de zorg geschreven. Ik zal een kleine greep uit de artikelen doen: “Kwart verpleeghuisbewoners komt nooit buiten”, “Helft verpleeghuisbewoners zou vaker naar buiten willen..”, “Ouderen die weinig buiten komen krijgen ook minder vaak bezoek”.

De zorg is al langer een belangrijk onderwerp van discussie. Terecht, als je het mij vraagt. Ik denk dat iedere werkende in Nederland zou zeggen dat een bezuiniging in zijn werkgebied niet terecht zou zijn. Toch denk ik dat we eerlijk kunnen stellen dat de bezuiniging in de zorg het deurtje ‘onterecht’ wel voorbij is en inmiddels beland is in de categorie ‘schandalig, onterend en soms onomkeerbaar’. En dat heeft gevolgen. Mensen wachten te lang op zorg, ze ervaren te weinig persoonlijke aandacht, ze worden slecht verzorgd en ze kunnen niet sterven op hun voorkeursplekken. Personeel raakt uitgeblust (of, in moderne term: burn-out), voor dat personeel komt geen vervanging dus de rest moet nog een stapje harder. Er wordt meer gevraagd van de zorgvrager zelf en zijn of haar mantelzorgers. Die raken op hun beurt overvraagt, vermoeid en gefrustreerd. Ik weet dat u niet dom bent, u ziet het vicieuze cirkeltje wel komen..

Twee jaar geleden kreeg ik mijn diploma. Ik ging op zoek naar een baan in de zorg. Ik koos voor de ouderenzorg. Niet omdat ik een kwart van de zorgvragers nooit naar buiten wil brengen, niet omdat ik ze slecht wil verzorgen. Ik wil ze ook niet te lang laten wachten en ik wil de mantelzorg niet overvragen. Ik wil mijn collega’s niet oververmoeid naar huis zien gaan en ik wil al helemaal niet dat de oudere die ik verzorg geen persoonlijke aandacht ervaart. Ik wilde juist dat onze zorgvragers wél op hun voorkeursplek kunnen sterven, in hun veilige omgeving…

Zeven-en-twintig miljoen krijgen ‘we’ om de investeren in opleidingen en om mensen te werven. Begrijp me niet verkeerd: ik vind dat je moet investeren in opleiding want er gebeurt veel te veel in de zorg en voor goede kwaliteit moet je op de hoogte zijn van de laatste ontwikkelingen. Maar – aan onze bestuurders in Den Haag -  al geven jullie ons al het geld van de wereld, hoe moeten wij de zorg nog ‘verkopen’ onder de nieuwe beroepsprofessionals als de kranten bol staan van de negatieve berichtgeving? Hoe moet ik een stagiaire vertellen dat het hartstikke leuk is in de ouderenzorg als we ons omdraaien en de krant met blokletters schrijft over ‘plascontracten’? Hoe leg ik uit dat er ook wél leuke dingen aan de zorg zijn als er alleen foto’s verschijnen van eenzame ouderen achter het glas? Kunt u – en de media -  ons een handje helpen en vanaf nu niet meer zo negatief zijn? Het zou helpend kunnen zijn als u minder primitief reageert via uw twitteraccounts. U zou ons echt een dienst bewijzen. Als u dat nou even doet, dan zal ik nu proberen te werven.. Een beetje dan.

Lieve aankomend zorgverlener,

De ouderenzorg is:

Veelzijdig, hard werken, lachen, huilen, palliatieve zorg, de laatste verzorging verlenen, opletten geblazen.

Het is:

Een oudere van de grond in de stoel helpen, wonden verbinden en de pijn in heupen verzachten met een arm om de schouders.

Het is ook:

De stralende – tandeloze – glimlach in de ochtend, het is de bevende koude hand in de avond.

Ze zullen je dwars zitten, ze zullen je plagen, ze gaan je voor gek zetten en ze gaan je zo dankbaar zijn. 

Lieve aankomend collega, het is het mooiste wat er is.