Zorg is tweerichtingsverkeer. We willen graag van alles weten van onze cliënten, patiënten, bewoners. Wat ze allemaal hebben gehad, wat dat voor beperkingen oplevert in het dagelijks leven, hoe hun leven eruit heeft gezien en hoe ze willen dat hun verdere leven eruit ziet. Hoe wij ze daar bij kunnen helpen – en uiteraard hoe hun eigen omgeving ze daarmee kan helpen - . Maar ik ben er van overtuigd dat je pas iemand leert kennen als je jezelf ook een klein beetje bloot geeft. Een beetje geven en een beetje nemen. Toch?
Zo deel ik wel eens wat over míjn leven en wat voor míj belangrijk is. Ik vertel over mijn familie en mijn konijn– over dat laatste iets te veel misschien? - . En deze week vertelde ik dat ik op vakantie ga. Naar Barcelona. Nou, toen zat de schrik er goed in! Uiteraard vond iedereen het heerlijk voor me en moest ik er vooral van genieten. Maar al gauw volgden de wijze lessen en de tips want in Barcelona stíkt het van de zakkenrollers – ook regelmatig smeerlappen genoemd -. Voor mijn gevoel kon ik de meeste mensen redelijk gerust stellen door een grapje te maken en mijn spierballen te laten zien “mij durven ze écht niet te beroven!”. Al denk ik niet dat iemand in dat laatste geloofde..
Op een gegeven moment kom ik bij een dame op leeftijd. We zitten even en praten wat. Eerder deze week vertelde ik over mijn vakantieplannen en ook nu krijgen we het over Barcelona. Op een gegeven moment gaat ze rechtop zitten en zegt ze dat ze wat voor me heeft.
“Een handig buideltje voor je pasjes en je geld. Een pasjestasje!”. Vol trots kijkt een dame op leeftijd me aan. Ze houdt me een gehaakt tasje voor met een lang koord eraan. Ze vertelt erbij dat haar halve familie rondloopt met een zelfgemaakt 'pasjestasje' en dat het erg goed werkt. Terwijl ik vol bewondering naar het tasje kijk, zeg ik – naief als ik ben - : “Wat handig! Voor om je nek!”. De schrik in haar ogen is direct af te lezen. “Je NEK? Dan knippen ze hem zo door meid! Dit koord doe je om je lijf en het tasje moet je in je broek doen!”..
Een prachtig bijkomend voordeel van tweerichtingsverkeer als je het mij vraagt! Ik ben namelijk beter voorbereid dan ooit en heb er het volste vertrouwen in dat ik niet word beroofd. En mevrouw laat mij met een gerust hart afreizen naar de stad vol smeerlappen.
Ergens bekruipt me stiekem wel een beetje het gevoel dat de Spanjaarden - en mijn vriend - me wel een beetje raar aan kijken als ik zeg “ik betaal!” en dan eerst mijn broek uit moet doen. Maar dat zijn details, toch?
